“Fóra do xantar
–caldo e carne asada, como na inmensa maioría das casas de comidas do país.
Haberá unha conspiración para poñelas de acordo?-, non quitei outra cousa de
proveito.”
Aire negro. Agustín Fernández Paz
Carliños
Vagamundo era fillo de labradores de boa fé. Apenas fora á escola nos seus anos
mozos. Ao pasar a educación primaria, non sen moitos atrancos, decidiu
matricularse no instituto, cando daquela aínda existía o BUP, por aquilo de
aproveitar as ondas que o levaban canda os seus compañeiros da infancia a
iniciar unha vida nova de semiadulto. Pasou varios anos de gloria nos paseos,
nos cafés e nas tabernas, primeiramente, naquelas que máis preto estaban do
centro de estudos, para ir pouco a pouco e con paso firme, ampliando o círculo
de terra explorada nos locais nocturnos que máis sona tiñan en cen quilómetros
á redonda. A pesares do que a primeira vista puidera parecer, Carliños
Vagamundo era un home moi traballador, axudáballe aos seus pais nas tarefas da
labranza -aínda que fose despois de varias xornadas consecutivas de troula-,
colaboraba nos asuntos da parroquia e ademais era voluntario na Asociación de
Veciños da súa aldea, por iso sempre o mandaban polas casas recadar as cuotas
semestrais que os que estaban anotados debían abonar en metálico. A pesar da
súa aficción pola troula, tíñalle certo afán ao deporte, e como tantos
compañeiros de xeración, recoñecía os xogadores dos equipos principais que
saían nos coleccionables dos xornais deportivos máis vendidos a nivel estatal.
Todos os domingos, no bar da vila e sen falta, comentaba os goles da liga e as
xogadas máis polémicas cos veciños interesados. Era, asemade, moi amigo de facerlle
as beiras ás rapazas destacadas que naqueles tempos se codeaban, sen pudor, cos
rapaces principais do grupo ao que Carlos tamén pertencía.
Logo
de varios cursos nesta tesitura, Carliños Vagamundo, sen decatarse, fixo os 17
anos. Un home feito e dereito con abonda experiencia no ir e vir das
cuchipandas e nas conversas de taberna, tiña a obriga de amosarlle ao mundo
coñecido os devezos de gloria que sucaban o seu imaxinario.
Sen
un can no peto, Carliños abandonou o engano adolescente para iniciar unha nova
vida como traballador nunha canteira que quedaba alí un pouco máis arriba da
casa dos seus pais. Disque tivera sorte daquela, pois o seu proxenitor era
amigo sumiso do propietario das canteiras de granito que exportaban pedra a
países ás veces descoñecidos para el. Co tempo, de picapedreiro amanuense pasou
a pilotar un camión ben grande que carregaba o material da canteira ao porto
máis cercano, para logo ser transportado en barcos de mercadurías cara aos
Estados Unidos de América.
A
boa sorte inicial tornouse malfado cando, de xeito inagardado, pechou a empresa
na que Carliños traballara durante
aqueles primeiros sete anos.
Sen
saber ben que facer e cunha vida por diante, o noso amigo tivo a valentía de
investir os cartos aforrados nunha pequena taberna rural que lle permitiría facer
fronte aos pagamentos engadidos que a súa nova condición de home casado lle
esixía. A súa muller tiña experiencia na elaboración dos callos e na cocción do
polbo. Alén diso, facía tortas de
améndoas con cabelo, que eran a delicia dos convidados no día do patrón.
Os
segredos da profesión irían coñecéndose pouco a pouco e logo duns cantos meses
de experiencia, o nivel na elaboración dos pratos acadaría cotas superiores. O
polbo xa non só se servía á feira, agora degustábase tamén á grella e os
entrecotes, aparecían cubertos cunha fina capa de tona con pementa negra, ao
gusto do consumidor. Xa daquela, acadara certa sona no ámbito municipal a
vangarda culinaria da cociña de Mariela, que era así como se chamaba a esposa
do noso protagonista.
Tan
atávicos progresos permitiron, por orde de Carliños, aumentar os metros
cadrados de beneficio. Sería só cuestión de construír unha habitación adosada á
casa, cuns cantos ladrillos e outro tanto de masa de cemento.
Foi
daquela cando deixei a parroquia por circunstancias que, aquí, carecen de interese.
Ao
voltar, catro anos máis tarde, nunha tarde de primavera, logo de chegar á miña
casa e apousentar a equipaxe, decidín ir cear ao restaurante de Carliños. Fiquei
sorprendido pola boa acollida que tivera o seu proxecto, logo de observar que
as máis altas personaxes do lugar e dos concellos veciños se achegaban ao
establecemento a celebrar todo tipo de eventos culinarios. Segundo me contou,
todas as fins de semana estaba cheo a rebentar. Incluso era normal que os
funcionarios do Concello, no tempo de Nadal, elixisen o seu local para celebrar
un encontro de confraternización laboral. Aquela reunión anual era motivo de
fachenda para Carliños e Mariela, pois o feito de que xente principal da vila
se sentase nas súas cadeiras de madeira e palla, parecía colmar todas as
aspiracións profesionais da parella.
Ao
saír, ollei en perspectiva o edificio, mentres seguía camiñando. Aínda se
sentía ao lonxe o barullo da xente e, como xa se botara a noite enriba, as luces
de neón e o cartaz luminoso que poñía
Beba Coca-cola, iluminaban intermitentemente os meus pasos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario